Ο Παραμυθάς, Νίκος Πιλάβιος, μιλάει σε όσους έχουν παιδική ψυχή.

Ο Παραμυθάς φοράει το μαγικό του γιλέκο, δε λέει παραμύθια, αλλά αληθινές ιστορίες που έζησε. Είναι σημαντικό να προσφέρουμε την αλήθεια στα παιδιά με τον κατάλληλο τρόπο;

 

Νομίζω πως είναι σημαντικό να προσφέρουμε την αγάπη για την αλήθεια στα παιδιά, ακόμα και μέσα από ένα παραμύθι, αλλά κυρίως από τη δική μας συμπεριφορά. Δεν μπορείς να μαλώνεις το παιδί σου επειδή είπε ψέματα κι ύστερα από λίγο να χτυπάει το τηλέφωνο, να το σηκώνει εκείνο κι όταν σου λέει ποιος είναι να του κάνεις νόημα να πει ότι λείπεις!

 

Υπήρξατε αγαπημένη παιδική εκπομπή από το 1978-1987 με τηλεθεατές τώρα πια στα 40 ή το μικρότερο στα 30. Εγώ δε σας πρόλαβα. Ωστόσο, σε εποχές που τα παιδιά μπερδεύονται με αμφιβόλου ποιότητας cartoons και παιδικές σειρές, στις δικές σας επαναλήψεις εκδηλώνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Πού το αποδίδετε αυτό;

 

Κατ’ αρχήν να πω ότι πριν δύο χρόνια κάναμε την παραγωγή 26 καινούργιων επεισοδίων για την ΕΡΤ με όλες τις ιστορίες δικές μου, ζωγραφιές της Στεφανίας Ταπτά (της συζύγου μου) και σκηνοθεσία του γιου μου Κωνσταντίνου. Μπορεί όποιος θέλει να τις δει στο www.paramithas.tv  . Νομίζω ότι το ενδιαφέρον εξακολουθεί να είναι το ίδιο γιατί όλο το περιεχόμενο και η παρουσίασή του, από τις ιστορίες έως τα σχέδια, είναι πολύ κοντά στην αθωότητα, στην τρυφερότητα, στην φαντασία και στην σοφή απλότητα των παιδιών.

 

Οι ιστορίες ήταν του Αλ. Κυριτσόπουλου, δικές σας, η μουσική επένδυση από Σταμάτη Σπανουδάκη, η παρουσίαση και σκηνοθεσία δική σας. Γιατί δε γίνονται ανάλογες δουλειές; Κι αν όχι σήμερα έστω λίγα χρόνια πριν; Γιατί δεν επενδύουμε στη παιδική φαντασία και δημιουργικότητα;

 

Πρώτα να πω ότι οι ιστορίες ήταν και πολλών άλλων, νέων τότε, συγγραφέων παιδικών βιβλίων, γνωστών σήμερα. Τώρα, σήμερα αλλά και από πάντα για να επενδύσει κανείς στην παιδική φαντασία και δημιουργικότητα, θα πρέπει ως ενήλικας, να έχει διατηρήσει μέσα στην καρδιά του κάτι από την παιδική αθωότητα για να επενδύσει σε αυτά που λέτε.

 

Υπάρχουν έστω μεμονωμένα παραδείγματα συνεχιστών σας, δουλειές άλλων, παιδικές εκπομπές που να μπορούν να ξεχωρίσουν, με βάση τη δική σας κρίση;

 

Δεν είναι θέμα ότι  εγώ είμαι κάτι που αξίζει τον κόπο να συνεχιστεί, γιατί οι εκπομπές που έκανα ήταν δουλειά με αγάπη πολλών ανθρώπων. Αν, όμως,  με ρωτάτε αν γίνονται τόσες πολλές  (2 ώρες κάθε μέρα) και, μάλλον, τόσο καλές παιδικές εκπομπές όπως στη δεκαετία 1977 – 1987, θα σας απαντήσω: «όχι».

 

Στο blog σας, Ο Παραμυθάς και άλλες ιστορίες, συναντά κανείς κατηγορίες όπως, ’’παραμύθια’’, ’’κλόουν’’, ’’ιστορίες’’ και κάπου εκεί ανάμεσα προσωπικά σχόλια όπως το ’’Μπλογκοπεριοδικό’’, τα ’’μηνύματα κοινωνικής συμπεριφοράς’’. Είναι προσωπική ανάγκη ή στόχος να συναντιούνται τα αναγνώσματα των παιδιών με των γονιών; Παιδική και ενήλικοι αναγνώστες κάτω από την ίδια στέγη;

 

Το blog  μου το ξεκίνησα και το συνεχίζω απευθυνόμενος σε ενήλικες που έχουν μέσα τους ένα κομμάτι της παιδικής τους ψυχής απείραχτο και που παλιά, ως παιδιά, έβλεπαν τότε τις εκπομπές μου. Δεν είναι θέμα ανάγκης  μου, αλλά η βασική ιδέα αυτού του blog. Τώρα, στο δρόμο, από 2007 που άνοιξα το blog, αυτοί οι γονείς το έδειξαν και στα παιδιά τους, γιατί ίσως να υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν ενδιαφέρουν τα παιδιά, αλλά σίγουρα δεν υπάρχουν πράγματα που μπορεί να τα βλάψουν.

 

Στην κατηγορία ‘’Τώρα που τα παιδιά κοιμούνται’’, ‘’Σαν ποντίκια στη φάκα’’, αναφέρετε χαρακτηριστικά ‘’Μήπως για να είναι τα παιδιά ευτυχισμένα θέλουν γονείς χωρίς ‘’Εγώ’’;’’. Οι γονείς τελικά αντικατοπτρίζουν το δικό τους Εγώ στα παιδιά τους μέσα από ένα ναρκισσιστικό πλέγμα; Γιατί δυσκολεύονται να αντιληφθούν ότι το παιδί δεν είναι η δική τους συνέχεια αλλά μια άλλη αυτόνομη ζωή;

 

Γιατί, όπως λέω και κάπου μέσα στο βιβλίο, κι αυτοί οι ίδιοι έχουν μεγαλώσει μ’ αυτό το μοντέλο ανατροφής παιδιών που υπάρχει εδώ και αιώνες και το θεωρούν φυσικό. Κάποιοι, κάποτε πια, πρέπει να δούνε τη διαμόρφωσή τους αποκτώντας επίγνωση ότι το κάνουν και να σπάσουν επιτέλους αυτή την αλυσίδα που συνεχίζεται. Σ’ αυτό είναι που θα ήθελε το βιβλίο μου να συνεισφέρει, όσο μπορεί.

 

Θα επιστρέφατε στη τηλεόραση;

 

Για να κάνω τον «Παραμυθά», ναι — όπως και το έκανα. Αλλά για να πάρω ξανά Διοικητική θέση, όχι.

 

’’Το Χαμένο Κλειδί του Έρωτα’’, βιβλίο με ερωτικά ποιήματα. Ο έρωτας είναι παραμύθι. Γιατί σ’ έναν έρωτα θέλουμε να ζήσουμε το παραμύθι; Γιατί όταν ερωτευόμαστε γράφουμε παραμύθια;

 

Γιατί ο έρωτας ΕΙΝΑΙ παραμύθι και γράφουμε «παραμύθια» γιατί δεν θα θέλαμε να τελειώσει. Κι αυτό επειδή ο έρωτας υποκαθιστά την αληθινή αγάπη και ίσως να δείχνει την ανικανότητά μας να αγαπήσουμε, αφού μας καίει η διάθεση αποκλειστικότητας και ιδιοκτησίας, που φέρνει τη ζήλια, πράγματα που βέβαια δεν υπάρχουν στην αγάπη. Ίσως γι’ αυτό και ο έρωτας πεθαίνει πάντα, ενώ η αγάπη ποτέ.

 

Παραμυθούμαι- παραμύθιον, ένα είδος παρηγοριάς. Θα θέλατε κλείνοντας να πείτε κάτι σε όλες τις παιδικές ψυχές ανεξαρτήτως ηλικίας που σας ακολουθούν;

 

Αν μπορέσουμε να μάθουμε να ακούμε με την καρδιά μας κι όχι με το μυαλό μας, όχι με βάση ιδέες, συνθήματα, δόγματα, προπαγάνδες και τέτοια, τότε θα πάει πίσω το «εγώ» μας, και ίσως τότε ο κόσμος να γίνει καλύτερος.

 

 

Συνέντευξη: Γιώτα Κωνσταντινίδου