Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Η Ελληνίδα παρουσιάστρια του Tagesschau, Λίντα Ζερβάκη, μας αποκαλύπτεται


Πώς νιώθετε που το τελευταίο διάστημα γίνεται λόγος για εσάς στα Ελληνικά Μέσα; Είναι τιμητικό; Νιώθετε παράξενα; Το περιμένατε;

 

Είναι πραγματικά παράξενο πως τράβηξα την προσοχή τόσων δημοσιογράφων. Καταλαβαίνω ότι μέσα στην κρίση οι δημοσιογράφοι χρειάζονται καινούργιες ιστορίες. Μέχρι τώρα δεν ξέρω τι ήταν η αφορμή.

 

Το γεγονός ότι ζείτε και εργάζεστε στη συγκεκριμένη χώρα, τη Γερμανία, στη περιοχή του Αμβούργου, σχετίζεται άμεσα και είναι ο λόγος της ιδιαίτερης προβολής σας, δεδομένων των σχέσεων Γερμανίας και Ελλάδας; Αν δουλεύατε σε μια άλλη χώρα θα είχε πάρει τέτοια έκθεση το θέμα, σύμφωνα πάντα με τη γνώμη σας;

 

Όχι, πιθανώς. Είναι και λίγο μακάβριο η κατάσταση πως μια Ελληνίδα εκφωνεί στο κεντρικό δελτίο της Γερμανίας της ειδήσεις σε έναν χρόνο που σχεδόν κάθε μέρα μιλάμε για την ευρωπαϊκή κρίση ιδιαίτερα για την κρίση της Ελλάδας.

 

 

Οι γονείς σας βίωσαν το μεταναστευτικό κύμα της δεκαετίας του ‘ 60, ένα κύμα που επανέρχεται δυναμικά στην Ελλάδα του σήμερα. Τι έχετε να σχολιάσετε, τι πιστεύετε ότι άλλαξε από τότε μέχρι σήμερα;

 

Σήμερα οι άνθρωποι που έρχονται από την Ελλάδα στην Γερμανία είναι πιο μορφωμένοι και πιο διαφωτισμένοι από ότι ήταν στην δεκαετία του '60.

 

 

Είστε μια γυναίκα που απέδειξε από την παιδική της ηλικία ότι η δουλειά δε τη τρομάζει., αλλά είναι μέσο για τη πολυπόθητη καταξίωση. Τι είναι αυτό που πρόσφεραν τα παιδικά σας χρόνια στη διαμόρφωση του χαρακτήρα σας, θετικό ή αρνητικό;

 

Κατάλαβα νωρίς ότι κανένας δε σε χαρίζει κάτι. Πρέπει μερικές φορές να δουλέψεις σκληρά άμα θέλεις να φτάσεις το επόμενο βήμα. Το καλό είναι πως δεν φοβάμαι την ζωή. Αν π.χ. μια μέρα θα χάσω την δουλειά μου, ξέρω πως θα τα βγάλω πέρα αν και πρέπει να πάρω εντελώς άλλον δρόμο.

 

Έχετε δυο υπηκοότητες. Είναι σαν να παραπαίετε ανάμεσα στη γερμανική και ελληνική κουλτούρα, σαν να ορίζεστε ως μια δισυπόστατη φύση; Πότε νιώθετε περισσότερο Ελληνίδα και σε ποιες στιγμές περισσότερο Γερμανίδα;

 

Όταν κατεβαίνω στην Ελλάδα νιώθω περισσότερο Ελληνίδα και χαίρομαι που τα μιλάω τα ελληνικά. Περισσότερο Ελληνίδα νιώθω πάλι στο θέμα της θρησκείας και στο φαγητό. Περισσότερο Γερμανίδα είμαι όταν χρειάζεται οργάνωση.

 

Ελλάδα για εσάς είναι η μητρική γλώσσα, οικεία οικογενειακά πρόσωπα, εικόνες από τοπία, μυρωδιές από φαγητά;

 

Εικόνες: γαλάζια θάλασσα, ήλιος και η μυρωδιά από πεύκα.

Επισκέπτεστε τα καλοκαίρια την Ελλάδα; Ποιο είναι το αγαπημένο σας μέρος;

 

Όταν καθόμαστε όλη η οικογένεια μαζί στο χωριό της μητέρας μου. Αλλά και η Σαντορίνη είναι ένα μέρος που θέλω κάθε τόσο να πάω.

 

 

Ξεκινήσατε ως κειμενογράφος σε διαφημιστική εταιρεία, συνεχίσατε με δημοσιογραφική εκπαίδευση στο ραδιόφωνο και μετά σας επέλεξαν στη γερμανική κρατική τηλεόραση. Πόσο εύκολο είναι να συμβεί κάτι τέτοιο, είναι θέμα τύχης, ανταμοιβής σκληρής δουλειάς; Μιλήστε μας γι’ αυτό.

 

Νομίζω πως όλα τα σημεία που αναφέρατε παίζουν ένα ρόλο. Εγώ δούλεψα σκληρά και είχα τυχερό. Πέτυχα μια καλή στιγμή.

 

Συχνά, συνάδελφοί σας, γερμανικά μέσα ενημέρωσης είναι υπέρ του δέοντος σκληρά, κυνικά, ειρωνικά με την Ελλάδα και τους Έλληνες, χρησιμοποιούν φωτογραφίες, λογότυπα προσβλητικά, πώς το σχολιάζετε; Σε ανάλογη ερώτηση κλήθηκαν να σχολιάσουν ο Πρωθυπουργός κ. Αντώνης Σαμαράς και η κ. Μέρκελ σε κοινή τους συνέντευξη.

 

Και στις δυο χώρες υπήρχαν αρνητικά δημοσιεύματα, που σε πολλές περιπτώσεις δεν ήταν αλήθεια. Οι Γερμανοί φοβούνται να πληρώσουν για τα λάθη που έκαναν όλα τα χρόνια οι πολιτικοί στην Ελλάδα. Εδώ τα συστήματα ξεχωρίζουν πολύ από την Ελλάδα. Γι’ αυτό οι δημοσιογράφοι ρωτούν να καταλάβουν πως έγιναν όλα αυτά τα πράγματα. Νομίζω πως οι περισσότεροι Γερμανοί δεν έχουν εμπιστοσύνη στην Ελλάδα ότι θα τα βγάλει πέρα. Τους φαίνεται ότι η πολιτική ανοίγει μονάχα το χέρι για λεφτά. Δεν βλέπουν πως οι μεταρρυθμίσεις πάνε εμπρός. Δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί όλα τα χρόνια πολλοί έλληνες δεν πλήρωναν φόρους. Γιατί η κατάσταση στις υπηρεσίες είναι και ήταν τόσο χαοτική.

 

Σε μια εποχή ιδιαίτερα κρίσιμη για την Ελλάδα, άνθρωποι με τη δική σας ηλικία, νέοι, μορφωμένοι, που προσπαθούν σκληρά, βλέπουν τους κόπους του να μην αποδίδουν, καριέρες να καταστρέφονται. Τι θα θέλατε να τους πείτε;

 

Μην χάσετε το θάρρος σας. Εσείς μπορείτε να αλλάξετε την διάρθρωση στο κράτος ( νεοπλουτισμός και διαφθορά ) Η Ελλάδα έχει περάσει τόσες δύσκολες εποχές. Μπορεί και αυτήν την φορά να επιζήσει αλλά μόνο αν όλοι συμμετέχουν.

 
    Συνέντευξη: Γιώτα Κωνσταντινίδου

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Oι Αναχάπαρα, αφήνουν το δικό τους μουσικό στίγμα


Οι ''Αναχάπαρα ''είναι ένα ελληνόφωνο Alternative Rock σχήμα που δημιουργήθηκε στην Θεσσαλονίκη από τους Πάρη Πιχαρίδη και Γιάννη Πιχαρίδη.
Η ιδέα για την δημιουργία των ''Αναχάπαρα'', συμπίπτει με τα πρώτα τους χρόνια ως φοιτητές στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο στην Θεσσαλονίκη, όμως παίρνει μορφή τα τέλη του 2004 (Σεπτέμβριος 2004), όπου ξεκινούν τις ζωντανές εμφανίσεις με συναυλίες σε δήμους και φεστιβάλ και έπειτα σε μουσικές σκηνές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης και της Περιφέρειας παρέα με φίλους μουσικούς.
Παράλληλα στις εμφανίσεις τους είχαν κατά καιρούς επώνυμους καλλιτέχνες την εγχώριας σκηνής καλεσμένους τους, αναμιγνύοντας τις μουσικές τους για μερικές παραστάσεις.
 
 
Αναχάπαρα, ως αναγραμματισμός του επιθέτου σας; Επιμένω εγώ, σκανταλιάρικα και ας ξέρω. Ή απλά εμπνευσμένο γλωσσικό δάνειο από μια ιδιαίτερη καταγωγή;
 
Πάρης: Όχι δεν αποτελεί κάποιον αναγραμματισμό. Είναι λέξη και μάλιστα την ακούσαμε εντελώς τυχαία.
Γιάννης: Όταν κιόλας μάθαμε ότι σημαίνει ξαφνικά είπαμε αυτό είναι, έτσι θα ονομαστούμε.
Π: Εσύ ξέρεις βέβαια αλλά θα πρέπει να πούμε ότι είναι "ξαφνικά" στην ποντιακή γλώσσα που έχουμε καταγωγή από την μεριά του πατέρα μας.
 
 
Οι Αναχάπαρα παραπαίουν ανάμεσα στο Alternative Rock και Ηλεκτρικούς ήχους; Ποια είμαι η μουσική σας ταυτότητα;
 
Π: Ελληνόφωνο Rock κυρίως καθαριστικό είναι αυτό που κάνουμε από την αρχή της δημιουργίας μας...
Γ: ...Βέβαια σε κάθε μας δισκογραφική δουλειά προσπαθούμε να παρουσιάσουμε καινούργια στοιχεία που μας αρέσουν...
Π: ...Το "Κράτα κάτι από το σκοτάδι" με το "Ξημερώνει" είναι δύο εντελώς διαφορετικοί δίσκοι πράγμα λογικό αφού έγιναν με μια τετραετία διαφορά...
Γ: ...Αλλά πάντα έχουν ως κύριο συστατικό τους τις κιθάρες και ακουστικές και ηλεκτρικές και την "rock" παραγωγή και ενορχήστρωση.
 
 
Ξεκινάτε από τη Θεσσαλονίκη, συνεχίζετε Αθήνα. Είναι γιατί η Θεσσαλονίκη προσφέρει το έδαφος για να ξεκινήσουν πράγματα αλλά η Αθήνα έρχεται δυναμικά να τα εξελίξει;
 
Γ: Παντού προσφέρεται το έδαφος για να κάνεις κάτι που σου αρέσει πολύ πόσο μάλλον η Θεσσαλονίκη που είναι μια πόλη με πολύ ’’καλλιτεχνικότητα’’, γνήσιο καλλιτεχνικό στέκι. Επίσης θα πρέπει να σου πω ότι μας βοήθησε πολύ το γεγονός ότι σχηματιστήκαμε στην Θεσσαλονίκη...
Π: ...Απλά η Αθήνα μπορεί να σου δώσει περισσότερες επιλογές όσον αφορά την προώθηση της δουλειάς να σου εκμηδενίσει τις αποστάσεις με επαφές που μπορεί να γίνουν να σου προσφέρει μια all in one solution.
Γ: Πάντως δεν είναι και δεδομένο ότι θα σε εξελίξει γιατί και στην Θεσσαλονίκη μπορείς να εξελιχθείς και μάλιστα πολύ... απλά στην Αθήνα μπορείς να κάνεις πολύ περισσότερα πράγματα γιατί σχεδόν τα πάντα βρίσκονται εδώ.
Π.: Βέβαια σε εμάς έπαιξε ρόλο το ότι είμαστε και Αθηναίοι που βρεθήκαμε για αρκετά χρόνια στην Θεσσαλονίκη. Κάναμε εκεί την μπάντα ξεκινήσαμε και τώρα να πίσω στα... "πάτρια εδάφη".
           
 
Είστε δυο αδέρφια με ανεπαίσθητη διαφορά ηλικίας, δουλεύετε μαζί, εκφράζεστε, δημιουργείτε. Φοβάστε το moto ’’ Do not make business with family’’;
 
Π: Όχι καθόλου δεν το φοβόμαστε... Εξάλλου αυτό που κάνουμε δεν είναι "business" είναι καλλιτεχνική έκφραση.
Γ: Μην φανταστείς ότι πάντα συμφωνούμε σε όλα όσα κάνουμε, υπάρχουν και διαφωνίες και αντιπαραθέσεις και τσακωμοί σε εισαγωγικά γιατί είμαστε και οι ίδιοι διαφορετικοί σε πολλά πράγματα...
Π: ...Πάντως σημασία έχει ότι το τελικό αποτέλεσμα είναι πάντα κοινά αποδεκτό και υπάρχουν και περιπτώσεις που δεν θυμόμαστε που είχαμε μια διαφωνία ή οτιδήποτε...
 
 
Αν εμφανιστεί στο μέλλον μια επαγγελματική ανεξάρτητη πρόταση για κάποιον από τους δυο σας, πώς θα το διαχειριστείτε;
           
Π: Δεν μπορώ να σου απαντήσω σε αυτή την ερώτηση τώρα δεν μας έχει τύχει.
Γ: Το σίγουρο είναι ότι θα το διαχειριστούμε με πολύ όμορφο τρόπο... (γέλια)
 
     Το κοινό σας, οι θαυμάστριες σας, τι ξεχωρίζουν έντονα σε ένα live σας; Το απίστευτο    performing του Γιάννη, τη μαγευτική χροιά της φωνής του Πάρη, την εκτέλεση των τραγουδιών;
 
Π: Με κολακεύεις! Είσαι πολύ ευγενική! Δεν ξέρω να σου πω με σιγουριά.
Γ: Δηλαδή δεν έχω εγώ μαγευτική χροιά; (γέλια) Θέλουμε να πιστεύουμε για τα τραγούδια μας.
 
Το ’’Του εχθρού μου το φιλί’’, ξεχώρισε, η ‘’Siniorita’’ έκανε δυναμική εμφάνιση, το ’’ Όπου φυσάει ο άνεμος’’ έτυχε μεγάλης ραδιοφωνικής αποδοχής. Γιατί ξεχώρισαν, κατά τη γνώμη σας αυτά τα κομμάτια;
 
Π: Θέλουμε να πιστεύουμε ότι είναι καλά κομμάτια γι' αυτό και ακούστηκαν περισσότερο...
Γ: ...Για να είμαστε ειλικρινείς το "Του εχθρού μου το φιλί " δεν ήταν το κομμάτι  που περιμέναμε να ακουστεί από την πρώτη μας δουλειά και όμως ήταν το πρώτο κομμάτι που ακούσαμε στο ραδιόφωνο...
Π: ...Βέβαια δεν παύει να πιστεύουμε ότι είναι μια πολύ όμορφη μπαλάντα που μας αντιπροσωπεύει απόλυτα... Τώρα για το "Siniorita" είναι ένα κομμάτι  με αρκετό groove και πολύ έξυπνο στίχο...
Γ: ...Αυτό το περιμέναμε ότι θα παίξει ...(γέλια) φτιάξαμε και ένα όμορφο clip...
Π: ...Κάναμε αρκετή δουλειά ώστε να κάνει δυναμική εμφάνιση όπως λες.
Γ:  Το "Όπου φυσάει ο άνεμος" είναι ένα κομμάτι που μας άρεσε να το ακούμε και να το παίζουμε στα live μας και όταν αποφασίσαμε να βάλουμε μια διασκευή στην δεύτερη δουλειά μας είπαμε ότι θα είναι αυτό...
Π: ...Το πειράξαμε πολύ το κομμάτι του αλλάξαμε tempo και γενικότερα feeling και το φέραμε στα μέτρα μας έτσι όπως εμάς θα μας άρεσε και θέλουμε να πιστεύουμε ότι κάναμε μια καλή δουλειά.
 
 
Τι εμπνέει τους Αναχάπαρα; Έρωτας; Κοινωνικοπολιτικές καταστάσεις, λάθε βιώσας;
 
Γ.: Τα πάντα. Όλα αυτά και ακόμα περισσότερα.
Π.: Φυσικά ο έρωτας είναι από τις πρωταρχικές μας πηγές έμπνευσης.
Γ.: Για μας βασικά όλα είναι έρωτας και δεν περιορίζεται στην σύγχρονη στενή του έννοια. Όποτε μπορεί το ίδιο να μας επηρεάσει και να μας δώσει συναισθηματική φόρτιση που θα εκφραστεί καλλιτεχνικά είτε η οποιαδήποτε κοινωνικοπολιτική κατάσταση είτε μια απλή "αδιάφορη" καθημερινή στιγμή.
Π.: Επίσης το ίδιο μας εμπνέει είτε η αναζήτηση της εσωτερικής γαλήνης είτε η ματαιοδοξία της ανθρώπινης φύσης. Είμαστε άνθρωποι και όλα αυτά είναι χαρακτηριστικά μας. Είναι έρωτας...
 
 
Που απευθύνονται οι Αναχάπαρα; Το Rock, η μουσική, έχουν ηλικία;
 
Π.: Η μουσική δεν έχει ηλικία, ίσως έχει "ωριμότητα" αλλά και αυτό είναι υποκειμενικό καθαρά. Η rock είναι τρόπος ζωής. Είναι έμπνευση.
Γ.: Ως εκ τούτου απευθυνόμαστε σε οποιοδήποτε αρέσει αυτό που κάνουμε... Εξ ορισμού. (γέλια) Δεν είμαστε ιδιότροποι. (γέλια)
 
 
Αυτό που σας εξιτάρει είναι εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές ή συναυλίες σε διάφορα μέρη;
 
Γ.: Δεν μπορείς να τα διαχωρίσεις. Το να παίζεις μουσική είναι κάτι το εξαιρετικό. Το να παίζεις μουσική μπροστά στο κοινό είναι κάτι μαγικό. Όποτε όπου σου δίνεται η ευκαιρία να παίξεις το κάνεις και αυτό από μόνο του σε γεμίζει.
Π.: Για να είμαστε ειλικρινείς εννοείται ότι παίζοντας σε καλές σκηνές με χώρο, καλό ήχο καλά σκηνικά και λοιπά και λοιπά μας εξιτάρει πολύ περισσότερο, αλλά αυτό είναι μέσα στα πλαίσια της ματαιοδοξίας που λέγαμε πριν.
Γ.: Ναι σίγουρα οποιαδήποτε καλλιτεχνική έκφραση που συνδυάζεται με δημόσιες παρουσιάσεις είναι προϊόν ματαιοδοξίας, αλλιώς θα το έκανες πχ στο σπίτι σου και δεν θα το ήξερε κανείς και δεν θα σε ενδιέφερε να το μάθει κιόλας.
Π.: Οπότε καταλήγουμε όλα καλά... αυτό.
 
 
Ξεκινήσατε εμφανίσεις στην Αθήνα, πείτε μας λίγο το πρόγραμμά σας. Τι έπεται;
           
Γ.: Ξεκινήσαμε τις εμφανίσεις στις 8 του Νοέμβρη στο Apolis στο Beerary στην Πετρούπολη gig που θα επαναληφθεί στις 22 του Νοέμβρη και ξεκινάμε μετά από μία καθυστέρηση τις μηνιαίες μας εμφανίσεις στο Antart στην Γλυφάδα στις 15 Νοέμβρη.
Π.: Στο προγραμματισμό υπάρχουν και άλλα, καθημερινά πράγματα (γέλια). Όχι εντάξει υπάρχουν και άλλες εμφανίσεις απλά δεν είναι ακόμα ανακοινώσιμες άλλα σε γενικές γραμμές θα είναι ένας έντονος χειμώνας.
 
 
     Κλείνοντας, τι θα αφιερώσετε στο Namaste και σε μένα;
      
Γ.: Καλή αρχή και κάθε επιτυχία! Φυσικά εδώ να τονίσουμε ότι τα ευχολόγια είναι περιττά και η επιτυχία είναι δεδομένη.
Π.: Πόσο μάλλον από την στιγμή που μας κάνεις συνέντευξη (γέλια). Ναι όντως πλέον Γιώτα έπιασες κορυφή. Δεν υπάρχει κάτι άλλο (γέλια). Τέλος πάντων και γω πιστεύω ότι οι ευχές δεν χρειάζονται γιατί έχεις ξεκινήσει μια πάρα πολύ καλή δουλειά και η επιτυχία είναι δεδομένη. Σου αφιερώνω το ’’ Siniorita’’.
Γ.: Καλύφθηκα.
     Συνέντευξη: Γιώτα Κωνσταντινίδου

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

Αόρατος Εραστής

Αόρατος εραστής

Γλιστράει το αίμα της
στη φλέβα του έρωτα
και εκείνη αγκαλιάζει το φιλί
που έμεινε χαραγμένο στο λαιμό της!

Άρωμα με κλειστά τα μάτια
αιχμαλωτισμένο στα όνειρά της
μα έτσι .....
αρνείται να τα ανοίξει
θα γίνει πάλι αόρατος!!

Σταματίνα Θεοδοσίου
Φωτό: Coco du Trocadero

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012

Μουδιασμένη μου (αυτο)διοίκηση



Έκτακτο Δημοτικό Συμβούλιο σήμερα με αποκλειστικό θέμα τις επιπτώσεις από την εφαρμογή του Μεσοπρόθεσμου.
Αποκλειστικό τελικά θέμα αν θα υπάρξουν απολύσεις δημοτικών υπαλλήλων.
Δύο πράγματα πριν μπει κανείς στην ουσία: πρώτον τίποτα από ότι έχει ψηφιστεί και εφαρμοστεί ως σήμερα και αφορά περικοπές σε μισθούς και συντάξεις δεν είναι ‘δίκαιο’ και δεύτερον, δυστυχώς μιλάμε για λεφτά που δεν υπάρχουν και, ακόμη χειρότερα, χρωστάμε, δεν είναι δηλαδή κάποια φιλοσοφική συζήτηση ή πολιτική λογομαχία χωρίς άμεσο αποτέλεσμα.
Όλοι σχεδόν οι Δημοτικοί Σύμβουλοι και Παρατάξεις τάχθηκαν κατά των απολύσεων και αυτό ήταν το ψήφισμα που τελικά ομοφώνως εκδόθηκε. Μόνο που ο νόμος δεν προβλέπει απολύσεις, προβλέπει προσωρινή διαθεσιμότητα και μάλιστα για πολύ μικρό αριθμό υπαλλήλων και μετάταξη τους σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες με πλήρη κατοχύρωση του εργαζομένου. Βέβαια αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς ο κίνδυνος της απόλυσης σε ένα δεύτερο ή τρίτο στάδιο υπάρχει εφόσον δεν προκύψει κενή προς πλήρωση θέση. Όλοι όμως μιλούσαν για ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ έχοντας μέσα στην αίθουσα δημοτικούς υπαλλήλους που αγωνιούν για το αύριο το δικό τους και των οικογενειών τους. Προφανώς γιατί ήθελαν να τους καθησυχάσουν και να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους.
Έκπληξη μου προκάλεσε η τοποθέτηση του κ. Μάτη ο οποίος συνηθίζει να είναι εμβριθής και καίριος. Συνοψίζω, ελπίζοντας να μην παραφράζω, ότι προτού εξετάσουμε τις όποιες απολύσεις θα πρέπει να εξετάσουμε τον εξορθολογισμό και περιορισμό άλλων δαπανών όπως πχ τις δαπάνες για επισκευές απορριμματοφόρου που ανέρχονται σε 20000 ευρώ και υπερκαλύπτουν τη μισθοδοσία ενός υπαλλήλου.
Γιατί πρέπει να συναρτάται η μία δαπάνη με την άλλη; Γιατί επεκτείνοντας το συλλογισμό δεν πρέπει να πάρουμε πχ έναν τομογράφο γιατί με τα ίδια λεφτά μπορούμε να πληρώνουμε 20 γιατρούς. Αυτό που θα έπρεπε να εξετάζουμε είναι αν η κάθε δαπάνη είναι απαραίτητη, αν χρειάζεται η επισκευή και κοστολογείται σε αυτό κι όχι σε ένα μικρότερο ποσό, κι αν ο υπάλληλος είναι απαραίτητος, προσφέρει και η δουλειά που διεκπεραιώνει δικαιολογεί την αμοιβή του.
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα μας οδηγήσει στο εάν υπάρχει πλεονάζον προσωπικό. Και εφόσον υπάρχει ΕΙΔΙΚΑ σε αυτή τη συγκυρία που κάθε μέτρο στερείται ‘κοινωνικής δικαιοσύνης’ είναι τόσο τραγικό αυτός ο υπάλληλος να μεταταχθεί σε άλλες υπηρεσίες έστω και εκτός ορίων Δήμου; Δεν είναι δίκαιο! Είναι το μικρότερο από δύο κακά.
Η ουσία όμως παραμένει αλλού. Νομίζω μόνο ένας Δημοτικός Σύμβουλος την εντόπισε, ο κ. Δημαρέλλος και ήταν ο μόνος ίσως που δεν χειροκροτήθηκε για την τοποθέτησή του. Είπε λοιπόν αυτός ο νέος άνθρωπος ότι τον «εκνευρίζει» ο τσαμπουκάς της Κεντρικής Διοίκησης που έρχεται και βγάζει τσιτάτα που υποχρεώνονται οι δήμοι να ακολουθήσουν. Είπε βέβαια κι άλλα πολλά και σωστά για το ποιοι τελικά προσλαμβάνονταν τόσα χρόνια και με ποιες διαδικασίες αλλά…..
Αυτή είναι η ουσία! Έχω αυτοδιοίκητο; Αν έχω είναι δική μου εσωτερική υπόθεση το πώς θα διαχειριστώ τα χρήματα του προϋπολογισμού μου και εξετάζοντας τις ανάγκες μου και τις οικονομικές μου δυνατότητες. Κι αν κρίνω ότι μου περισσεύουν υπάλληλοι τους θέτω σε διαθεσιμότητα, συνεννοούμαι για τη μετάθεσή τους, τους απολύω ή τους κρατάω γιατί συνεκτιμώ την κοινωνική συγκυρία. Αν δεν μου περισσεύουν, και αυτό πάλι θα το κρίνω εγώ ως Δήμος, τους κρατάω ή προσλαμβάνω κι άλλους κι αν δεν μου φτάνουν χρήματα εξετάζω από πού μπορώ να εξοικονομήσω. Αυτό που πρέπει να αφορά το κράτος είναι η καλή εκτέλεση του προϋπολογισμού μου δηλαδή να ξοδεύω όσα εισπράττω.
Βέβαια αυτοδιοίκητο και αυτοτέλεια προϋποθέτουν αυτοδιοίκητο και αυτοτέλεια και στο σκέλος των εσόδων, διότι να καθορίζεις τα έξοδα μόνος σου αλλά κάποιος άλλος να αποφασίζει πόσα πρέπει να σου δώσει, ή πόσα έχει να σου δώσει, είναι προβληματικό και οδηγεί σε αυτές τις στρεβλώσεις. Σε αυτά τα δύσκολα απαιτούνται οι κόκκινες γραμμές, οι συντεταγμένες πορείες η πολιτική βούληση.
Η πολιτική βούληση του Δημοτικού Συμβουλίου μετά από τρεις ώρες και πλέον διαβούλευσης εξαντλήθηκε στην παροχή πολιτικής κάλυψης στον υπηρεσιακό παράγοντα ώστε να μην αποστείλει την περιβόητη λίστα στο Υπουργείο. Και αυτή η έρμη υπάλληλος, που λογικά πρέπει να καταριέται την ώρα και τη στιγμή που βρέθηκε σε αυτή τη θέση, καλείται να επιλέξει «Ιησούν ή Βαραβάν» πίστη στον πολιτικό παράγοντα εδώ ή στην Αθήνα.
Και κάπου εδώ εξαντλούνται αφού εξετάστηκαν ενδελεχώς οι επιπτώσεις του Μεσοπροθέσμου, οι προτάσεις, και μαζί εξαντλούνται και οι τελευταίες μας ελπίδες ότι απ’ όλο αυτό το διαχειριστικό χάος που έχει σκάσει στα χέρια μας ‘κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει’.

Αλέξανδρος Κ. Γεωργιάδης
τελειόφοιτος Οικονομικών Πα.Μακ.

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012

Ο Παραμυθάς, Νίκος Πιλάβιος, μιλάει σε όσους έχουν παιδική ψυχή.


Ο Παραμυθάς φοράει το μαγικό του γιλέκο, δε λέει παραμύθια, αλλά αληθινές ιστορίες που έζησε. Είναι σημαντικό να προσφέρουμε την αλήθεια στα παιδιά με τον κατάλληλο τρόπο;
 
Νομίζω πως είναι σημαντικό να προσφέρουμε την αγάπη για την αλήθεια στα παιδιά, ακόμα και μέσα από ένα παραμύθι, αλλά κυρίως από τη δική μας συμπεριφορά. Δεν μπορείς να μαλώνεις το παιδί σου επειδή είπε ψέματα κι ύστερα από λίγο να χτυπάει το τηλέφωνο, να το σηκώνει εκείνο κι όταν σου λέει ποιος είναι να του κάνεις νόημα να πει ότι λείπεις!
 
Υπήρξατε αγαπημένη παιδική εκπομπή από το 1978-1987 με τηλεθεατές τώρα πια στα 40 ή το μικρότερο στα 30. Εγώ δε σας πρόλαβα. Ωστόσο, σε εποχές που τα παιδιά μπερδεύονται με αμφιβόλου ποιότητας cartoons και παιδικές σειρές, στις δικές σας επαναλήψεις εκδηλώνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Πού το αποδίδετε αυτό;
 
Κατ’ αρχήν να πω ότι πριν δύο χρόνια κάναμε την παραγωγή 26 καινούργιων επεισοδίων για την ΕΡΤ με όλες τις ιστορίες δικές μου, ζωγραφιές της Στεφανίας Ταπτά (της συζύγου μου) και σκηνοθεσία του γιου μου Κωνσταντίνου. Μπορεί όποιος θέλει να τις δει στο www.paramithas.tv  . Νομίζω ότι το ενδιαφέρον εξακολουθεί να είναι το ίδιο γιατί όλο το περιεχόμενο και η παρουσίασή του, από τις ιστορίες έως τα σχέδια, είναι πολύ κοντά στην αθωότητα, στην τρυφερότητα, στην φαντασία και στην σοφή απλότητα των παιδιών.
 
Οι ιστορίες ήταν του Αλ. Κυριτσόπουλου, δικές σας, η μουσική επένδυση από Σταμάτη Σπανουδάκη, η παρουσίαση και σκηνοθεσία δική σας. Γιατί δε γίνονται ανάλογες δουλειές; Κι αν όχι σήμερα έστω λίγα χρόνια πριν; Γιατί δεν επενδύουμε στη παιδική φαντασία και δημιουργικότητα;
 
Πρώτα να πω ότι οι ιστορίες ήταν και πολλών άλλων, νέων τότε, συγγραφέων παιδικών βιβλίων, γνωστών σήμερα. Τώρα, σήμερα αλλά και από πάντα για να επενδύσει κανείς στην παιδική φαντασία και δημιουργικότητα, θα πρέπει ως ενήλικας, να έχει διατηρήσει μέσα στην καρδιά του κάτι από την παιδική αθωότητα για να επενδύσει σε αυτά που λέτε.
 
Υπάρχουν έστω μεμονωμένα παραδείγματα συνεχιστών σας, δουλειές άλλων, παιδικές εκπομπές που να μπορούν να ξεχωρίσουν, με βάση τη δική σας κρίση;
 
Δεν είναι θέμα ότι  εγώ είμαι κάτι που αξίζει τον κόπο να συνεχιστεί, γιατί οι εκπομπές που έκανα ήταν δουλειά με αγάπη πολλών ανθρώπων. Αν, όμως,  με ρωτάτε αν γίνονται τόσες πολλές  (2 ώρες κάθε μέρα) και, μάλλον, τόσο καλές παιδικές εκπομπές όπως στη δεκαετία 1977 – 1987, θα σας απαντήσω: «όχι».
 
Στο blog σας, Ο Παραμυθάς και άλλες ιστορίες, συναντά κανείς κατηγορίες όπως, ’’παραμύθια’’, ’’κλόουν’’, ’’ιστορίες’’ και κάπου εκεί ανάμεσα προσωπικά σχόλια όπως το ’’Μπλογκοπεριοδικό’’, τα ’’μηνύματα κοινωνικής συμπεριφοράς’’. Είναι προσωπική ανάγκη ή στόχος να συναντιούνται τα αναγνώσματα των παιδιών με των γονιών; Παιδική και ενήλικοι αναγνώστες κάτω από την ίδια στέγη;
 
Το blog  μου το ξεκίνησα και το συνεχίζω απευθυνόμενος σε ενήλικες που έχουν μέσα τους ένα κομμάτι της παιδικής τους ψυχής απείραχτο και που παλιά, ως παιδιά, έβλεπαν τότε τις εκπομπές μου. Δεν είναι θέμα ανάγκης  μου, αλλά η βασική ιδέα αυτού του blog. Τώρα, στο δρόμο, από 2007 που άνοιξα το blog, αυτοί οι γονείς το έδειξαν και στα παιδιά τους, γιατί ίσως να υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν ενδιαφέρουν τα παιδιά, αλλά σίγουρα δεν υπάρχουν πράγματα που μπορεί να τα βλάψουν.
 
Στην κατηγορία ‘’Τώρα που τα παιδιά κοιμούνται’’, ‘’Σαν ποντίκια στη φάκα’’, αναφέρετε χαρακτηριστικά ‘’Μήπως για να είναι τα παιδιά ευτυχισμένα θέλουν γονείς χωρίς ‘’Εγώ’’;’’. Οι γονείς τελικά αντικατοπτρίζουν το δικό τους Εγώ στα παιδιά τους μέσα από ένα ναρκισσιστικό πλέγμα; Γιατί δυσκολεύονται να αντιληφθούν ότι το παιδί δεν είναι η δική τους συνέχεια αλλά μια άλλη αυτόνομη ζωή;
 
Γιατί, όπως λέω και κάπου μέσα στο βιβλίο, κι αυτοί οι ίδιοι έχουν μεγαλώσει μ’ αυτό το μοντέλο ανατροφής παιδιών που υπάρχει εδώ και αιώνες και το θεωρούν φυσικό. Κάποιοι, κάποτε πια, πρέπει να δούνε τη διαμόρφωσή τους αποκτώντας επίγνωση ότι το κάνουν και να σπάσουν επιτέλους αυτή την αλυσίδα που συνεχίζεται. Σ’ αυτό είναι που θα ήθελε το βιβλίο μου να συνεισφέρει, όσο μπορεί.
 
Θα επιστρέφατε στη τηλεόραση;
 
Για να κάνω τον «Παραμυθά», ναι — όπως και το έκανα. Αλλά για να πάρω ξανά Διοικητική θέση, όχι.
 
’’Το Χαμένο Κλειδί του Έρωτα’’, βιβλίο με ερωτικά ποιήματα. Ο έρωτας είναι παραμύθι. Γιατί σ’ έναν έρωτα θέλουμε να ζήσουμε το παραμύθι; Γιατί όταν ερωτευόμαστε γράφουμε παραμύθια;
 
Γιατί ο έρωτας ΕΙΝΑΙ παραμύθι και γράφουμε «παραμύθια» γιατί δεν θα θέλαμε να τελειώσει. Κι αυτό επειδή ο έρωτας υποκαθιστά την αληθινή αγάπη και ίσως να δείχνει την ανικανότητά μας να αγαπήσουμε, αφού μας καίει η διάθεση αποκλειστικότητας και ιδιοκτησίας, που φέρνει τη ζήλια, πράγματα που βέβαια δεν υπάρχουν στην αγάπη. Ίσως γι’ αυτό και ο έρωτας πεθαίνει πάντα, ενώ η αγάπη ποτέ.
 
Παραμυθούμαι- παραμύθιον, ένα είδος παρηγοριάς. Θα θέλατε κλείνοντας να πείτε κάτι σε όλες τις παιδικές ψυχές ανεξαρτήτως ηλικίας που σας ακολουθούν;
 
Αν μπορέσουμε να μάθουμε να ακούμε με την καρδιά μας κι όχι με το μυαλό μας, όχι με βάση ιδέες, συνθήματα, δόγματα, προπαγάνδες και τέτοια, τότε θα πάει πίσω το «εγώ» μας, και ίσως τότε ο κόσμος να γίνει καλύτερος.
 
 
Συνέντευξη: Γιώτα Κωνσταντινίδου

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

Η Χριστίνα Κανατάκη, έξυπνη, γοητευτική, αφοπλιστική, με την πιο σημαντική Προτεραιότητα του κόσμου!


Από τη Φιλοσοφική στην παρουσίαση lifestyle εκπομπών, από το ’’ΜΟΥΣΑΙΣ ΧΑΡΙΣΙ ΘΥΕ’’, στο θεαθήναι, πώς προέκυψε;

 

Απρόοπτα. Όπως ακριβώς όταν κάνεις σχέδια ενώ η ίδια η ζωή έχει τα δικά της. Κι ευτυχώς δηλαδή, γιατί είμαι λιγότερο επικίνδυνη ως δημοσιογράφος απ’ ότι θα ήμουν ως καθηγήτρια.

 

Ραδιόφωνο, εκπομπές στη τηλεόραση, beauty editor ή κάποιες φορές και ασυνείδητα consultor. Τι σας γεμίζει περισσότερο;

 

Η ιδέα πως ενώ μ’ αρέσουν όλα εξίσου μπορώ να κάνω και χωρίς αυτά επειδή κάτι άλλο μου κέντρισε το ενδιαφέρον και ανέβηκε θέση στη λίστα με τις επιθυμίες μου. Το ραδιόφωνο ας πούμε, μου έχει λείψει αλλά παραμένω αφοσιωμένη στην τηλεόραση και τα περιοδικά.

 

 

Συνάδελφοι που ξεκίνησαν μαζί σας, όπως η Φαίη Σκορδά και η Σίσσυ Χρηστίδου, συνέχισαν τη καριέρα τους στην Αθήνα. Σκεφτήκατε ποτέ να κατεβείτε ή δεχτήκατε προτάσεις;

 

Φυσικά αλλά παρέμεινα εκεί που πραγματικά επιθυμούσε η καρδιά μου. Κοντά στην οικογένεια μου και τους αγαπημένους μου ανθρώπους

 

Είστε μια πολύ γοητευτική γυναίκα, για σας πότε μια γυναίκα καταφέρνει να γοητεύσει, όταν αφοπλίζει με το χιούμορ της, τις έξυπνες ατάκες της, είναι άψογα ντυμένη και περιπαίζει τον εαυτό της, όταν μένει ατάραχη στη αντρική ματαιοδοξία;

 

Δεν κατάφερα ποτέ να γοητεύσω επί τούτου, παρά μόνο όταν δεν κατέβαλα προσπάθεια. Άρα δεν έχω καμία συμβουλή για το Εγχειρίδιο «1000 + 1 τρόποι να τον τουμπάρετε».Ίσως μάλλον μόνο μια .Βγάλτε το από το μυαλό σας και ίσως  να πιάσει το κόλπο. Άσε που αντιθέτως με την γυναικεία ματαιοδοξία, η ανδρική δεν έχει καν πλάκα.

 

Αναφέρονται στο πρόσωπό σας ως η Θεσσαλονικιά δημοσιογράφος. Τι είναι τελικά αυτό που ξεχωρίζει μια Θεσσαλονικιά γυναίκα από τις άλλες; Η βαριά κατάρα της προφοράς του ’’λ’’, το τετριμμένο μότο της απόλυτης νευρωτικής περιποίησης ή η έντονη προσωπικότητα που με δυσκολία αντέχεται;

 

Η τσαχπινιά και η εξωστρέφεια σε συνδυασμό με σωστές δόσεις κοκεταρίας. Ένα κομμωτήριο μια στις τόσες δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Τζάμπα η ρετσινιά;

 

Γάμος- Παιδί. Σωστό timing? Επιτέλους  η ευτυχία χτύπησε το σωστό κουδούνι; Αν είναι να’ ρθει καλώς ειδάλλως θα συνεχίσω τις ερωτικές παραληρηματικές αναλύσεις με τις φίλες μου; Πώς το είχατε στο μυαλό σας;

 

Δεν το είχα εγώ στο μυαλό μου, αλλά η μαμά μου. Επειδή όμως σύμφωνα με τις κατηγορίες των ανδρών, μεγαλώνοντας γινόμαστε ίδια η μαμά μας ,ασυναίσθητα λειτούργησα προς αυτήν την κατεύθυνση. Προς ανακούφιση της μαμάς μου φυσικά.

 

Παντρεμένη με τον κ. Νυφούδη, αρχηγό της αντιπολίτευσης του Δήμου Πυλαίας – Χορτιάτη αλλά και ιδιαίτερα γνωστό για τις δράσεις του στη πόλη. Ανταλλάσσετε συμβουλές στα επαγγελματικά σας, ή διαφωνείτε πάνω στα θέματα του ενός και του άλλου;

 

Συμβουλευόμαστε ο ένας τον άλλο, κάνοντας τελικά ακριβώς αυτό που θέλουμε. Συνήθως το μετανιώνουμε αλλά την επόμενη φορά κάνουμε ακριβώς το ίδιο. Αλλά τώρα που δεν είναι παρών νομίζω ότι συνήθως εκείνος έχει δίκιο.

 

Η γέννηση ενός παιδιού γίνεται αυτόματα η Προτεραιότητα, φράση που έχετε δηλώσει. Μας φέρνει κοντά στο ’’είναι’’ μας ή μας το καταρρίπτει; Τελικά ξαναγίνεσαι ποτέ Εσύ μετά από μια γέννα;

 

  Είμαι εξίσου περίεργη μ εσάς να το ανακαλύψω. Θέλω να πιστεύω ότι εξακολουθώ να είμαι η ίδια γιατί πρώτα βγαίνει το χούι και μετά η ψυχή, αν και οι άλλοι είναι εκείνοι που με βάζουν σε υποψίες ότι άλλαξα. Εγώ αισθάνομαι ο παλιός καλός μου εαυτός. Ίσως με λίγες παραπάνω ευθύνες και άλλες προτεραιότητες, αλλά τις ίδιες επιθυμίες.

 

’’Πάρτε Θέση’’, ΤV 100,  μόνη φέτος, με πολιτιστικά θέματα αλλά και χρηστικές πληροφορίες. Ο πολιτισμός είναι στοιχείο της καθημερινότητας;

 

Ναι, ως αποτέλεσμα πνευματικής καλλιέργειας, όχι όταν συγχέεται με άλλες έννοιες π.χ. την διασκέδαση. Όσο βαθύ και να ναι το νόημα μιας παράστασης ή μιας παρτιτούρας δεν θα το πιάσεις ποτέ αν λείπουν οι σωστές βάσεις που μεταφράζονται και ως παιδεία.

 

Αγαπημένη στιγμή μες στη μέρα, που κανείς αφήνεται ανεξάρτητα με ό,τι έχει προηγηθεί, για εσάς;

 

Ο, τι έχει να κάνει με την Προτεραιότητα μου. Ακόμα και τα ξενύχτια.

 
Συνέντευξη: Κωνσταντινίδου Γιώτα