H Περήφανη Μανιάτισσα μας μιλά για τις σκέψεις της

Στέκεται Περήφανη μέσα στο διαδικτυακό κόσμο, με ένα «όνομα» σημειολογικό, επιλογή της σε μια χαοτική υπογραφή ταυτοτήτων.  Αγκαλιάζει την ανωνυμία της σαν να θέλει να παραμείνει μια σκέψη ελεύθερη από δεσμεύσεις και αναγνωρίσεις, αν και έχει λάβει προσωπικά βραβείο διηγήματος.

Μανιάτισσα, δηλώνοντας τη θηλυκή της υπόσταση και το τοπογραφικό της στίγμα, υπογράφει με τα γραπτά της και τη δημιουργική γραφή της μια αγέρωχη παρουσία.  Άλλωστε προχωρά μπροστά χωρίς να γυρίζει πρόσωπο στο παρελθόν, στο όποιο υπάρχει πίσω της. Η ίδια γράφει για τον εαυτό της στο blog που έχει φτιάξει ως Περήφανη Μανιάτισσα: Γυναίκα λεβεντόκορμη Μελαχροινή Σταράτη Περήφανη και Λυγερή Φιλότιμο Γεμάτη:

«Το μόνο που μπορώ να πω για μένα είναι ότι στη ζωή μου έχω προσπαθήσει πολύ. Κάποιες φορές τα κατάφερα, κάποιες άλλες όχι. Αν με ρωτήσετε τώρα για το ταξίδι, δεν ξέρω να σας πω ακόμα αν άξιζε, βλέπετε εγώ τότε κυνηγούσα μόνο την Ιθάκη. Ελπίζω να έχει δίκιο ο ποιητής. Να έγινα σοφότερη.»

Στο διήγημά της, η βιογραφία ενός αποτυχημένου,  πραγματικά ταξίδια χαρακτήρων ζωής, συναντάς τη διαπραγμάτευση του ήρωα της με την «αποτυχία».

<<Δεν οδηγεί πουθενά>>, του είχε πει η  Στέλλα, πριν από περίπου δύο χρόνια. Θα μπορούσε να είναι άλλη μια γυναικεία ατάκα χωρισμού. Δεν ήταν.»

Η Περήφανη Μανιάτισσα μας μιλάει για τις σκέψεις της και την ανάγκη εκείνη που την οδήγησε να εκφραστεί «διηγηματικά».  Η συνέντευξη που ακολουθεί μαζί της είναι μια μπουκιά οξυγόνου για όλους όσους αγγίζουν κάθε μέρα την στροφή που οδηγεί προς το αδιέξοδο.

 

Εκφράζεστε μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σε μια προσπάθεια να προβάλλετε τη δουλειά σας, είναι μια γροθιά στο κατεστημένο, στην έλλειψη επαρκών ευκαιριών;

 

Πριν ενάμιση χρόνο περίπου,  αισθάνθηκα ασφυξία από τις πολιτικές εξελίξεις κι έφτιαξα ένα blog για να εκφράζομαι. Με το ίδιο <<όνομα>> (αυτό που βλέπετε), μπήκα μια μέρα για πλάκα στο facebook  κι έμεινα. Εκεί μέσα μπορούσα να επικοινωνώ άμεσα και ελεύθερα με  ανθρώπους, που δε θα είχα ποτέ τη δυνατότητα να συναντήσω στη ζωή μου.  Αυτό με κράτησε μέσα στα κοινωνικά δίκτυα και αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο γράφω. Για να εκφράζομαι και να επικοινωνώ με τους ανθρώπους.

 Γροθιά στο κατεστημένο δεν ξέρω αν είναι, σίγουρa ομως προσφέρει μια διέξοδο. Άνθρωποι  που δεν είχαν φωνή στο παρελθόν,  που κανένα από τα συμβατικά μέσα δε θα  τους έδινε βήμα για να εκφράσουν τη γνώμη ή την αγανάκτηση τους, βγήκαν ελεύθεροι στο διαδίκτυο και έγραψαν ό,τι αισθάνονταν. Και οι νέοι δημιουργοί, κάνουν καθημερινά εκεί μέσα τα πρώτα τους βήματα.

 

 “Η βιογραφία ενός αποτυχημένου”. Πώς νοείται ο αποτυχημένος όταν είναι έρμαιο στις δεινές αποφάσεις άλλων, όταν τον παρασέρνει το  αέναο κύμα της ζωής, όταν δεν αντιδρά;

 

Αλήθεια,  ποιος είναι αποτυχημένος και ποιος επιτυχημένος;  Δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση. Το πρότυπο του επιτυχημένου που κυκλοφορεί με κάμπριο   και αλλάζει τις γυναίκες σαν τα πουκάμισα, αποδείχθηκε σαθρό και κατέρρευσε .  Γι' αυτό και ο τίτλος του “αποτυχημένου” στα γραπτά μου είναι ειρωνικός.

Στην εποχή μας ωστόσο, είμαστε  όλοι έρμαια συνθηκών που φαίνεται να μην μπορούμε να ελέγξουμε,, αλλά δεν κάνουμε και καμία  προσπάθεια να ελέγξουμε. Υπό αυτήν την έννοια, ναι, θεωρώ ότι έχουμε  αποτύχει.

                           

 Μοτίβο του αδιεξόδου στα κείμενα σας. Ο σύγχρονος άνθρωπος, δομημένος πάνω στα αδιέξοδα, μπορεί να βρει την έξοδο-λύτρωση;

 

 Γράφοντας μάλλον προσπαθώ να κατανοήσω τα δικά μου αδιέξοδα και να βρω  λύσεις.  Δεν μπορώ λοιπόν να απαντήσω στο ερώτημα. Ο κάθε άνθρωπος είναι  αντιμέτωπος με τα δικά του προβλήματα και αυτό είναι και το νόημα της ζωής, να κάνει τη δική του υπέρβαση. Τώρα πως θα υπερβεί τα σημερινά προβλήματα, με την οικονομική και αξιακή κρίση, είναι ένα  μεγάλο ζήτημα.

                         

Ταυτιζόμαστε πιο εύκολα με έναν ήρωα μπερδεμένο, αποδυναμωμένο ή έναν κυριαρχικό και αδυσώπητο;

 

 Πιστεύω πως κάθε αναγνώστης αναγνωρίζει στοιχεία του εαυτού του σε κάθε ήρωα. Επομένως το με ποιον θα ταυτιστεί και για ποιο λόγο, δεν είναι και τόσο  προφανές. Κάθε ήρωας δεν είναι μονοδιάστατος. Ένας κυριαρχικός και αδυσώπητος χαρακτήρας  έχει και  αδύναμες πτυχές στην προσωπικότητα του.

 

Οι αναγνώστες φαίνεται να επιζητούν ένα ματαιωτικό και όχι ευτυχισμένο τέλος. Γειτνιάζει στο “είναι “ τους.

                       

 Δεν πιστεύω ότι ισχύει αυτό απόλυτα. Αν ίσχυε, τότε ολόκληρη η βιομηχανία του Χόλλυγουντ που βασίζει την επιτυχία της στο happy end, δε θα είχε λόγο  ύπαρξης. Παρόλα αυτά, υπάρχει και η ανάγκη οι άνθρωποι να νιώσουν ότι διαβάζουν ή βλέπουν κάτι αληθινό. Να αισθανθούν έστω και για λίγες ώρες, ότι  δεν είναι μόνοι, ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες αγωνίες .Συνεπώς αναζητούν στην Τέχνη κάτι που να προσεγγίζει τη δική τους πραγματικότητα.

     

 Ο Θεοτόκης νατουραλιστής, στο “Η τιμή και το χρήμα”, απεικονίζει το  σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας και την ανάγκη για αλλαγή, εσείς θεωρείτε ότι επιστρέφουμε, λόγω των δεδομένων συνθηκών, σε μια νατουραλιστική και ωμή θέαση της ζωής.

 

 Η ιστορία επαναλάμβανεται κι η διαπίστωση  αυτή πονάει.. Άλλωστε η λέξη “τιμή” έχει  διττή    σημασία. Δεν μπορώ να προβλέψω το μέλλον, μπορώ όμως να διαισθανθώ ότι έρχονται δύσκολες μέρες. Η οικονομική εξαθλίωση  καταρρακώνει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και μόνο δεινά μπορεί να επιφέρει   στον άνθρωπο. Οπότε ναι, πιστεύω ότι μια  στροφή σε μια πιο ωμή και νατουραλιστική θεώρηση της ζωής είναι πολύ πιθανή.

     

 Επιμέλεια-Παρουσίαση:Σταματίνα Θεοδοσίου

 

Συνέντευξη: Γιώτα Κωνσταντινίδου